Mam jakąś skłonność do muzyków i pochodnych.
Z takiej to przyczyny - a nie, że jestem zdesperowana, wyposzczona, sfrustrowana i samotna. Zapamiętać i przyswoić! -
gdy nasz chór - jedyny i wspaniały - wybrał się do Filharmonii na
koncert wielu, wielu, wielu, wielu, wielu chórów (spróbujcie pomieścić
500 osób ze szkół od podstawowej do liceum na jednej scenie. Im się
udało!) Ja'owe oko zawisło na okazałym nosie i wzroście pewnego
seksownego forte-Pianisty.
Angelo na próbie tydzień temu jojczał,
że gimnazjalistki obmawiają jego niezaprzeczalne walory, Ja więc
zaczęła szukać wśród obecnych obiektu zainteresowania, aby móc
po-oceniać inszych walory.
I wypatrzyła.
Czarny, męski kształt, z nosem a'la Snape, fryzurą a'la Beatles, który zasiadł do fortepianu i odkrył swą duszę jazzmana.
Cóż, przez cały następny tydzień Ja i Angelo szeroko omawiali oczywiste (Ja) lub znikome (Angelo) zalety seksownego forte-Pianisty, postanowili odkryć jego dane personalne, zdobyć namiary (lub wymiary - w zależności od dokładności wymowy).
Czego oczywiście nie zrobili.
Namiary za to były na planie koncertu, który Ja ma od dwóch tygodni...
Za
to żeńska część chóru - dość spora część żeńskiej części, w każdym
razie - szeroko, ze śmiechem i ogólnie pojęta głupawką, siedząc dziś
wieczorem w restauracji typu fast food wychwalała pod niebiosa zalety -
ogólnie - pianistów w pierwszej kolejności, tych-od-dętych w drugiej (ta wypracowana zwinność palców... Ach...!) i zastanawiała się, jakie kompleksy dyrygenci rekompensują sobie batutą.
Tylko radzę od puzonistów się trzymać z daleka.
Tylko by suwali i dmuchali.
W ten puzon.
de facto:
tytuł
do wypowiedzi Martina Kettle'a - 'Współcześni pianiści stali się nudni
jak flaki z olejem. Tylko bardzo niewielu z nich ma coś interesującego
do powiedzenia'.
Jakże się mylił!
~~
Notka nieco dwuznaczna, ale nasz chór jest chórem licealnym i - co za tym idzie - lekko zboczonym w samej swej konstrukcji.
Takie życie, Czytelniku, takie życie.
